Γιατί κολλάνε με το Downton Abbey σε ΗΠΑ και Αγγλία;

 

Το τηλεοπτικό γεγονός των Χριστουγέννων στη Μεγάλη Βρετανία είναι η προβολή του νέου επεισοδίου του Downton Abbey. Η σειρά, που βρίσκεται στην τέταρτη σαιζόν της, κάνει θραύση και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Εκατομμύρια θεατές και στις ΗΠΑ παρακολουθούν ανελιπώς τις περιπέτειες της αριστοκρατικής οικογένειας του Λόρδου Γκράνθαμ τα χρόνια 1912-1923…

Υποθέτουμε ότι η μεγάλη επιτυχία του Downton σχετίζεται με μια επισήμανση του κοινωνιολόγου Murray Davis που επικαλούνται σήμερα ορισμένοι θεωρητικοί της επικοινωνίας: Είναι το στοιχείο της έκπληξης που κάνει μια αφήγηση ελκυστική.  Ιδέες που επιβεβαιώνουν αυτά που ήδη γνωρίζουμε είναι βαρετές. Όταν μια ιδέα έρχεται σε αντίθεση με αυτά που ενστικτωδώς αποδεχόμαστε, εξάπτεται η περιέργειά μας.

Σύμφωνα με το σκεπτικό αυτών των ανθρώπων, ίσως κολλάμε με ιδέες, ταινίες και διαφημίσεις που παρουσιάζουν κάτι που είναι και δεν είναι πραγματικό. Όχι εντελώς παράξενο, όχι μη ρεαλιστικό, αλλά μια κατασκευή που πατάει με το ένα πόδι στην πραγματικότητα διατηρώντας ένα στοιχείο παραδοξότητας.
Αυτό το στοιχείο στη δημοφιλή σειρά είναι η ευγένεια. Η ευγένεια με την οποία αντιμετωπίζει το υπηρετικό προσωπικό η οικογένεια του λόρδου Γκράνθαμ δεν υπάρχει στην πραγματική ζωή. Η ζωή των υπηρετών στους οίκους των ευγενών στις αρχές του εικοστού αιώνα ήταν μαρτύριο. Επίσης η ζωή των κατώτερων στρωμάτων της εργατικής τάξης σήμερα είναι μαρτύριο.

Το σενάριο επιστρατεύει μερικά κλισέ που πάντα πιάνουν: Η όμορφη μικρή κόρη ερωτεύεται τον σοφέρ. Ο σοφέρ είναι σοσιαλιστής, αλλά όταν ανεβαίνει στον κόσμο των επάνω ως σύζυγος της λαίδης Σίμπιλ αναθεωρεί τις ιδέες του. Η σύζυγος του λόρδου Γκάνθαμ πρόθυμα οργανώνει συσσίτια για τους άπορους τραυματίες του πολέμου κ.α. Επιστρατεύονται ακόμα μερικά ιδεολογικά σχήματα, όπως ότι η εργατική τάξη είναι πιο συντηρητική σε σχέση με τις κυρίαρχες κοινωνικές τάξεις.

Η τάση επιστροφής σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν είναι υπαρκτή στις κοινωνίες του άγριου καπιταλισμού του εικοστού πρώτου αιώνα. Η Αμερικανίδα Kathy M. Newman έγραψε στην ιστοσελίδα Working-Class Perspectives: «Μέσα από το Downton Abbey μεταφερόμαστε σε ένα ένδοξο παρελθόν που δεν υπήρξε ποτέ και, την ίδια στιγμή, δραπετεύουμε από το δικό μας βάρβαρο παρόν». Όλα αυτά βέβαια δεν θα λειτουργούσαν αν δεν επρόκειτο για μια άψογη παραγωγή με ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών.

 

UNFOLLOW